HASİBE BOZTEPE

ŞİİR GİBİ YAŞAMAK

Ne çok yıl, ne çok yol… Kâh acıya, kâh mutluluğa bandırdığımız sayısız an… Ve acıktıkça, susadıkça maviye kulaç attığımız, kalp ritmimizi değiştiren o büyülü sözcük: Aşk.

       Birbirimizin hayatlarına sızdığımızda, ben çocuktan bozma bir kadın; sen henüz bıyıkları terlemeye yüz tutmuş yeni yetme bir delikanlı. Kimine göre sıradan, bize göre masalsı bir destan. Kaç güle nasip olur ki, sesin tünediği bülbülle ömürlük bir yola çıkmak? Şükür ki, bana nasip oldu. Çok sınanan, çok sabır tesbihleri çekilen gecelerin doğurduğu bir aşk öyküsünün kahramanı olarak diyorum ki, iyi ki… İyi ki aynı yağmurda ıslanan saçlarımızı aynı güneşte kurutan bir göğün altında buluşmuş, vuslata inanmış, sevmenin iyileştirici, ruhu ehlileştirici rüzgârına kapılmışız!

       “Her insanın bir öyküsü vardır; ama her insanın bir şiiri yoktur.” Der üstat Özdemir ASAF. Bu şiiri kaleme aldığımda, on beş yaşındaydım; başımda esen kavak yelleri ilk gençlik heyecanlarım kadar büyüktü; ellerimi koyacak yer bulamadığım, içimdeki sevginin akacak mecra aradığı güzel zamanlardı. O günlerin çok sesli rengini ne vakit özlesem, fona koyarım içli bir şarkı, alırım ellerini avuçlarıma ve başlarım ikimizin zamanını yaşamaya:

Maviyi çok seviyorum, seni de...
Kapkara utanç veren dünlerden sonra, yepyeni bir ben yarattın bende.
Eskiden arta kalan ne varsa içime sindirdiğim, bir çırpıda siliverdin yüreğimden.
Ben en çok seni sevmiştim, tabii maviyi de...
Başucumda duran korkularımı sıradanlaştıran ellerini,
Gözlerini…
Ve kim bilir kaç sevgiyi sığdırdığın yüreğini.
Sen yarınlarda şarkılarım, şarkılarda yarınlarımdın.
Artık yarınlar ürkütüyor beni.
Gözlerime kan oturuyor, yüreğim bıçak sırtında.
Yüreğini yaşatıyorum yüreğimde.
Bir dizi acı saklıyorum sana tattırmak için.
El değmemiş baharlar, izi sürülmemiş yollar,
Ve bedeli olmayan mutluluklar...
Yolculuyorum gözyaşlarımı,
Hani sen ağlamamı istemezdin ya bir zamanlar.

Maviyi çok seviyorum, seni de...
Dizlerimi kanatan bu patikayı da...
Artık kendini inatla gizlemeyen baharı da...
Ben yalnızım şu yeryüzünde yapayalnız.
Hata mı yaptım bir yerlerde?
Ne kadar çabuk askıya alındı verilen sözler, vaatler.
Cehennemi yaşıyorum ellerinsiz,
Kolay değil geceleri tüketmek sensiz.
Sen başka yerde, ben başka yerde.
Sensizlik ne dayanılmaz işkenceymiş böyle.
Sırtımı dönüp çaresizliğe,
Bin bir ümitle seni bekliyorum.
İçime çöreklenen hasretinle baş edemiyorum.
Sesin yankılanıyor bomboş odada,
Bir bulup, bir kaybediyorum seni.
Nedir bu yakan gözbebeklerimi?
Yokluğun zehir ediyor bana gecelerimi.
Mavi bahane...
Ben yalnız seni seviyorum, seni...