SÜHEYLA BAYRAK

Eğitimin dünü bugünü

Eğitim-Öğrenim hayatım, İstanbul’un devlet okullarında, en iyi öğretmenlerinin elinde yoğrulup pişerek geçti. Bizşanslı bir dönemin, çocukları ve gençleriydik.

 İlkokulda, ”Üç arkadaş elmanın dörtte üçünü yedik” derken geriye kalan dörtte birini hesaplayıp, diğer arkadaşımıza ikram etmeyi öğrendik. Kısaca, matematik dersinde sadece dört işlem gördük. Hayat bilgisi dersinde iç organlarımızın yerlerini, ne işe yaradığını, beslenmeyi, tarhana çorbasını pişirmeyi, el becerilerinin, sanatın, ülkemizin değerlerini vesevginin önemini, kısaca hayatı yaşayarak öğrendik.

Orta öğretimde, yok efendim! matematik bölümüymüş, sosyal bilgiler bölümüymüş gibi bir diğeri ötekinden bîhaber eğitimle, sınıfta kalmanın olmadığı okullarda okumadık.Fen ve edebiyat diye, iki bölüm vardı. Heriki bölümde; bütün dersleri bölümüne göre ağırlıklı olanlarını, daha ayrıntılı öğrenirdi. Aslanlar gibi sınıfta kalır, çift dikişle sağlam mezun olurduk. Fırsat eşitsizliği ve işsizlik nedeniyle, “ bari öğretmenlik yapayım” diyen, üniversite mezunları iledeğil, öğretmenliği hayatının mesleği olarak gören, uzmanlarla yetiştirildik. Lisede felsefe-mantık okuduk, doğru ve analitik düşünmeyi öğrendik. Her mahallede bir lise yoktu. İstanbul’un çok kaliteli, sayıları iki elin parmaklarını geçmeyen köklü devlet liseleri vardı.

Yüksek Öğrenimde; İstanbul Üniversitesi Deniz Bilimleri ve İşletmeBölümünde, Kıyı Jeomorfolojisiokudum. Öğrendim. Benim zamanımda okulum, dünyanın ilk beş üniversitesi arasındayken, şimdi ufukta bile görünmüyor. Şanslıydık. Çünkü öğretenlerimiz, dünyanın önde gelen, yerbilimleriliteratürüne kurallar koyabilen, birçok bilimsel kitapları ve sayısız makaleleri kabul gören, efsane bilim insanlarıydı. Bugün, onların yetiştirdiği değerli biliminsanları o efsanelerin yetiştirdikleridir.Lisans döneminde dört yıl boyunca ek dersler olarak Türk Dili edebiyatı, pedagojik formasyon,  İnkılap Tarihi okuduk. Okuduk da ne oldu? Tüm bildiklerim masal oldu.

İnanın! Amacım mişli geçmişli günlere gitmek değil.Bildiklerimden şüphe duyarak, yeniden kitap karıştırıyorum? Çılgınlığı ilk duyduğumda;dayanaksız projeler. Politik propaganda. Olası değil, diye düşünmüştüm. Ama şimdi, kafamda çılgın sorularla uyuyamıyorum.

İstanbul’un çılgın projeleriyle, bildiklerim hiç uyuşmuyor. Projelerde yer alan yerbilimciler kimler? Yakın tarihbilimcileri, Şehir planlayıcıları, sosyologlar kimler? Neden halka açıklama yapmıyorlar?  Yüzlerce sayfa inceleme raporuna henüz ulaşamadım . Belki de ben,  ÇED Raporlarını çetleşme diye algıladım. Karar vericiler; yoksa, “herkes işine baksın” diyerek, halkı çok cahil mi buluyorsunuz?  En azından çalıştaylar düzenleyip, bizi bilgilendirin. Belki de çağdışıyız. Eksik bilgilerimiz vardır.

Karadeniz’in, yüzelli metre altında canlı hayat olmadığını, tüm Avrupanın pisliğini taşıyan Tuna nehrinin, açılacak kanalla, can çekişen Marmara Denizinin ölümünü hızlandıracağını biliyoruz. Ama bugün ki haliyle tedavi edilebileceğini de biliyoruz.

Montrö anlaşmasının, Türkiye Cumhuriyeti’nin bağımsız bir devlet olduğunun, dünya milletlerince tanınmasının belgesi olduğunu, hiçbir şekilde iptal edilemez olduğunu biliyoruz.Amerikanın, Karadeniz’deÜs kurma sevdasını da biliyoruz.

Ve yine biliyoruz ki! Analitik düşünen bilim insanlarıyla işbirliği yapıldığında, muhteşem projelere imza atılabiliyor.

Yerli ve milli arabamızın tanıtımını izlerken gülümsediğimi, içimin umutla dolduğunu farkettim.Donanımlı bilim insanlarımıza, fırsat verildiğinde, harika projeler yarattığını görmek, kafamdaki çılgın soruların ve umutsuzluğumun kapladığı sis bulutlarını dağıttı. Teşekkür ederim ve kutlarım.

Bu durumda; Sayın Karar Vericiler! Ortak payda da buluşarak bilimin ışığında, sağduyu ile çıldırmış projeleri bir daha gözden geçirin. Zira ülkemizin, sonsuza dek varoluşu söz konusu. Sevgi ile.