Konuşan iki kişi:

„Ha o mu? Geç onu geç ya!“

„O mu? O kendini beğenmişin teki!“

„Ha şu herif mi? O da herkesi kötülüyor be canım!“

„O mu? Ona göre; herkes yamuk, bir tek o Doğrucu Davut.“

“O mu? Ona kalsa memleketi tek başına kurtaracak.”

„O var ya o! O hep eleştirir, herkese bir kusur bulur.“

„Ona göre; dersin ki herkes bilmem ne, bir tek o namuslu!“

« Ona bakarsan, sanırsın ki memleket batıyor!“

«Sanki bir tek kendisi yurtsever, herkes vatan haini! » 

« O konuşmaya değmez. Onu boş ver gitsin be !

Konuşulan o kişi:

Bak kardeşim. Sen kızmaya devam et; şunları da söyleyebilirsin :

O bir aptal ! O bir deli ! O işini bilmez ! O tam bir Don-Kişot ! Onun burnu büyük ! O tam bir ukala ! Ardından ekle: “Bir sen misin ülkeyi kurtaracak? de. Söyle, söyle, söyle, çekinme !

Sen kızmaya devam et:

Ben hak ediyorum, şöyleki :

Çıkarlarım karşısında vicdanıma çarpı koyamadığım için,

Her zeminde çekinmeden doğruyu, konuştuğum yazdığım için,

İlk önce kişinin yüzüne karşı konuştuğum için,

Sen kızmaya devam et:

Partili olduğum halde partimi eleştirdiğim için,

Doğrudan zarar görsem de doğrunun yanında olduğum için.

Yanlışı en yakınım yapıyor olsa da yazdığım, konuştuğum için,

Sen kızmaya devam et:

Önce kendime zarar verdiğim için,

Çıkarlarımı önemsemediğim için,

Sana benzemediğim için, sen kızmaya devam et.

Bilmeni isterim ki ben, sana kızmıyorum.

Küçücük bir fark var aramızda:

Sen bu vahşi kapitalist düzene ayak uydurabildin, ben uyduramadım.

Hepsi bu…

Çok sevdiğim ve saygı duyduğum bir öğretmenim vardı:

Bana söylediğini hiç unutamam:

Ben konuştuğum her kişiye ayna tutuyorum.

Onlar, kendilerini aynada gördüklerinde, kendilerinden kaçmaları gerekirken, benden kaçıyorlar.

Bana kızmaya devam edebilirsiniz.

Siz bilirsiniz ! Canınız sağ olsun !